Opera wiecznie żywa

W poniedziałek, około szóstej po południu, na jednym z trawników Fitzgerald Park zaczęły wyrastać... nie, wcale nie kwiaty. Kocyki, krzesełka, maty plażowe, kosze piknikowe grzały się w leniwie zachodzącym słońcu. A ich właściciele wcale nie z niecierpliwością oczekiwali rozpoczęcia transmisji opery Tosca Pucciniego wprost z Walencji.

Atmosfera ni to piknikowa ni to teatralna - ptasie trele dochodzące spomiędzy drzew, w rękach widzów kanapki i termosy z kawą, a na wielkim ekranie w tym samym czasie rozgrywał się dramat. Miłość, nienawiść, ucieczka, śmierć…

Bardzo oszczędna acz monumentalna scenografia sprawiła, że uwaga wszystkich koncentrowała się na śpiewakach. Dzięki ich perfekcyjnemu śpiewowi i grze aktorskiej wszyscy przenieśliśmy się na dwie i pół godziny w wiek dziewiętnasty, towarzysząc Tosce, Cavaradossiemu, Scarpii, Angelottiemu w ich drodze ku śmierci.

Bardzo się cieszę, że spektakle operowe wciąż poruszają nasze emocje i przekazują głęboką prawdę o ludzkim losie. Ten wczorajszy czas, zanurzenie w muzyce i świecie uczuć pozwoliło oderwać się od codzienności, choć paradoksalnie z codziennością miało bardzo wiele wspólnego.

Udział w wydarzeniu był bezpłatny, a całość sprawnie koordynowali wolontariusze Cork Midsummer Festiwal.

Więcej zdjęć znajduje się TUTAJ.

Tekst: Joanna Wierszyllo

Foto: Alicja Tychulko